Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ΝΕΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ - ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΡΕΤΖΕΠ ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

«Μια κατάρρευση στις σχέσεις Τουρκίας- ΕΕ, απίθανη αλλά δεν αποκλείεται, θα ανέτρεπε τη στρατηγική υποχρέωσης και "αγκυροβόλησης" της Άγκυρας στην ΕΕ, και θα μπορούσε να αναβιώσει τις παραδοσιακές πηγές διμερούς διένεξης στο Αιγαίο, την Κύπρο και τη Θράκη. Στη χειρότερη περίπτωση, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια πιο εθνικιστική και επιθετική Τουρκία, αποξενωμένη από Δυτικούς θεσμούς και εταίρους. Αυτό θα είχε δραματικές συνέπειες ως προς την ασφάλεια για την Αθήνα, βάζοντας τα τουρκικά «απρόβλεπτα» στην κορυφή της αμυντικής ατζέντας, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται για τον  προϋπολογισμό, την πολιτική της ενέργειας, και τα άλλα συμφέροντα. Επίσης κάτι τέτοιο θα μπορούσε να κάνει τους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας για κοιτούν με μεγαλύτερο σκεπτικισμό και με αμυντική στάση την Νοτιοανατολική Ευρώπη στο σύνολό της, και ιδιαιτέρως την Αθήνα, ως καταναλωτή και όχι ως παραγωγό ασφάλειας για την Ευρώπη. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόλις η ΕΕ αρχίζει να αναπτύσσει μια αξιόπιστη κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας». Ποιος τα έλεγε αυτά και πότε; Ο Ian Lesser το 2005. 12 χρόνια πριν.

Μας θυμίζει κάτι όλο αυτό το παραπάνω σκηνικό; Ναι είναι η ακτινογραφία της κυριολεκτικά σημερινής κατάστασης της Τουρκίας αναφορικά με την προκλητικότητα της έναντι της Ελλάδος. Όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό που περιγράφει ο αναλυτής αυτός (τυχαία ;) γίνεται ακόμα εφιαλτικότερο με μια ακόμα εκδοχή. Υπαρκτή. Την πτώχευση της Ελλάδος. Αυτό που ζούμε τώρα δηλ. ο αργός θάνατος της χώρας. Κάθε ημέρα. Κάθε λεπτό. Κάθε 24ωρο. Από το 2009 έως σήμερα.

Ο Ian Lesser, σήμερα του German Marshall Fund, σημείωνε τα παραπάνω σε ανάλυσή του με θέμα το «νέο γεωπολιτικό περιβάλλον της Ελλάδας» τον Σεπτέμβριο του 2005, στο κεφάλαιο «Τουρκία, Ευρώπη και η διάρκεια της διπλωματίας με την Άγκυρα», όπου περιγράφεται η προσπάθεια και οι δυνατότητες ένταξης της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Τα παραπάνω ήταν στην ενότητα για το τι θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή την στρατηγική ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Και η εκτίμηση του Ian Lesser ως προς αυτό το κεφάλαιο σύνδεσης της Τουρκίας με την Ε.Ε. κατέληγε ως εξής :

«Μια αντιστροφή της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, και μια επιστροφή στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση θα δημιουργήσουν παρόμοια ανησυχία στην Ουάσιγκτον, προκαλώντας έντονα πολιτικοποιημένες συζητήσεις στο Κογκρέσο, με την Αθήνα και την Άγκυρα να επιστρέφουν σε ένα μοτίβο κοινό μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ακόμη και στη χειρότερη αυτή περίπτωση, μια συνειδητή στρατιωτική σύγκρουση δεν θα εξυπηρετήσει τα στρατηγικά συμφέροντα καμιάς από τις δυο πλευρές, και θα παραμείνει απίθανη. Αλλά ο κίνδυνος μιας τυχαίας σύγκρουσης και κλιμάκωσης παραμένει. Για να ολοκληρώσουμε αυτό το εξαιρετικά αρνητικό σενάριο, είναι δυνατό να φανταστεί κανείς μια επιστροφή στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση κάτω από πιο επικίνδυνες και απρόβλεπτες συνθήκες συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες, με πυρηνικά και πιέσεις για πυραυλική εξάπλωση στα σύνορα της Τουρκίας με την Μέση Ανατολή και ένα πιο επιθετικό κλίμα μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου και της Δύσης». Αυτό ήταν το χειρότερο –και μάλλον απίθανο αλλά όχι αδύνατο όπως χαρακτηριστικά έλεγε – σενάριο.

Ας δούμε τώρα σε αδρές γραμμές

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ στην γεωπολιτική σκακιέρα.

Αρχικώς, επιτρέψτε μου κάποιες  (προφανώς κοινές διαπιστώσεις πιστεύω με ελάχιστες αποκλίσεις) για την γεωπολιτική σκακιέρα. Σε παγκόσμια προοπτική και διάσταση.   

Γενικότερα και ειδικότερα:

-          Αναμφίβολα ζούμε στο κατώφλι μιας μεταβατικής εποχής. Διαρκώς μεταβαλλόμενη. Περίοδο μεγάλων αλλαγών στο παγκόσμιο πολιτικό οικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο. Εποχή ανατροπών. Με συστημικές εκτροπές και όχι μόνο εκτροπές τραπεζικών συστημάτων. Ο 21^ος αιώνας,στο πρώτο του τέταρτο τουλάχιστον, πόσο μοιάζει με τις απαρχές του 20^ου και του 19^ου αιώνα, αλλά με την δική του μεγάλη και καθοριστική για το μέλλον της ανθρωπότητας, ιδιαιτερότητα. Την εποχή της ταχύτητας. Την ψηφιακή εποχή. Την μετάβαση προς μια κοινωνία απόλυτα και μοναδικά συστημικά ελεγχόμενης από τα αόρατα πανταχού παρών μάτια. Τους δορυφόρους και όχι μόνον. Την εποχή της κάμερας που πλέον θα διεισδύσει μέσα στα σπίτια μας. Σταδιακά αλλά σταθερά. Σχεδόν μετά από κάθε ασύμμετρο αιμοσταγές πολύνεκρο χτύπημα θα μπαίνει όλο και περισσότερο στην ζωή μας. Στην καθημερινότητα μας. Στο όνομα της ασφάλειας μας.

-       Οδεύουμε προς μια κοινωνία με λιγότερες ελευθερίες που θα ανασταλούν στο όνομα της ασφάλειας και της παγκόσμιας ειρήνης. Πρόσχημα η επικίνδυνη αλήθεια; Λιγότερα δικαιώματα. Ατομικά και διασυλλογικά που θα αναστέλλονται κάθε φορά που το αίμα θα ρέει μετά από κάθε τραγωδία σαν αυτές που ζήσαμε –και δυστυχώς θα ζήσουμε και άλλες ακόμα πιο οδυνηρές. Ακόμα πιο αιμοσταγείς. Πολύνεκρες. Επώδυνες. Σε ακραίες μορφές.

-           Ο νέος δαίμων της δύσης : το ακραίο Σουνίτικο Ισλάμ δείχνει τις προθέσεις του ασχέτως αν το ίδιο το Ισλάμ, κυρίως το Σιιτικό Ισλάμ, στην βαθιά κοινωνική και ανθρωπιστική του διάσταση προσπαθεί, να αποβάλει κάθε τι ακραίο και επώδυνο όπως ο αδίστακτος νόμος της Σαρίας. Η μαντίλα δεν είναι απειλή. Είναι στοιχείο της Μουσουλμανικής θρησκευτικής παράδοσης. Όπως αντίστοιχη έκφραση σεβασμό προς το Θείο και Ιερό, έχει το Ισραήλ με το Κιπά, όπως εσωτερικός μυστικός Χριστιανισμός της Ορθόδοξης Ανατολής. Με τους μοναχούς και την σταθερά ακλόνητη ιερά παράδοση με τις δικές της παραδόσεις που όμως δεν επιβάλει στον Άλλο δια της βίας και δια της πειθούς όπως το Ισλάμ. Με ανοχή στο διαφορετικό. Το άλλο. Αυτή είναι και η μεγάλη –σχεδόν χαώδης - διαφορά της Ορθόδοξης Ανατολής με το σύνολο του Δυτικού Χριστιανικού κόσμου.

-            Ωστόσο αν ο λόγος και ο προβληματισμός αφορά το ακραίο Ισλάμ,   ήδη προ ελάχιστων μόνον ωρών ακούσαμε από Τούρκο αξιωματούχο ότι η Ευρώπη –και ο κόσμος ολόκληρος συμπληρώνουμε εμείς – θα αντιμετωπίσει ιερούς πολέμους.

-          Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ένα νέο μετερίζι. Εποχή τεράστιων αλλαγών. Σε όλα. Και πρώτα από όλα στην ίδια την καθημερινότητα μας.  Όλα αλλάζουν και όλα θα αλλάξουν. Με ταχείς ρυθμούς που δεν θα προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε.

-          Η Κοινωνία Εθνών και Λαών βρίσκεται σήμερα,  αντιμέτωπη με αγωνιώδη και θεμελιώδη για τον Άνθρωπο (εκ του Άνω Θρώσκω) ερωτήματα. Ερωτήματα ηθικής και βιοηθικής. Επιστημονικά και θεολογικά. Υπαρξιακά. Οντολογικά. Θεωρητικά και πρακτικής φύσεως.

-          Ο κόσμος μας αλλάζει. Εξελίσσεται. Ή πισωγυρίζει; Βρισκόμαστε μπροστά σε  μια κρίσιμη καμπή για όλα τα  ιστορικά έθνη- κράτη.  Μπροστά σε  μια νέα πρόκληση για τα ιστορικά έθνη όπως η Ελλάδα και  έθνη όπως η Αίγυπτος. Το Ισραήλ. Η Συρία. Η Ρωσία. Η Κίνα. Η Ινδία. Η Περσία.   Οι Ευρωπαϊκοί λαοί και τα  άλλα  φύλα που σήμερα έχουν αναδιαμορφωθεί και ενσωματοθεί στην νέα πολυπολιτισμική ταυτότητα τους. Και άλλα από αυτά –κυρίως στην γηραιά αλβιώνα- να αναζητούν νέα πολιτισμική και πολιτιστική  ταυτότητα. Μια νέα ταυτότητα  που θα επανακαθορίσει το ρόλο και την διεθνή και εθνική τοπική υπόσταση τους στο υπόλοιπο του 21^ου αιώνα και μετέπειτα. Εποχή τομών. Με βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Θα μοιάζουν με πρόοδο αλλά θα βυθίσουν την ανθρωπότητα κάποιες στιγμές στο χάος και την απελπισία. Με χρονικές πανθέσεις ανάτασης.   

-          Τα κρίσιμα ερωτήματα που έθετε στα τέλη της 10ετιας του 1990 η παγκοσμιοποίηση για τα λεγόμενα υπέρ εθνικά κράτη σχεδόν απαντάται κάθε ημέρα την τελευταία διετία. Η άνοδος, δεν  θα πω, όπως λανθασμένα ερμηνεύεται, της αντίδρασης στην λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης που κονιορτοποιεί πολιτισμούς εθνικές ταυτότητες, ήθη, έθιμα και παραδόσεις στο όνομα του αχαλίνωτου κέρδους με πρόσχημα την παγκόσμια κοινωνία με μια παγκόσμια διακυβέρνηση, αλλά και σε  κάθε τι που δεν ανήκει στην ευρύτερη έννοια της αριστερής  παγκοσμιοποίησης, διάδοχος ιδέα της διεθνοποίησης και των δήθεν  ανοιχτών κοινωνιών χωρίς σύνορα που καλλιέργησε  κυρίως η διεθνιστική αριστερά και διακήρυσσε από τα τέλη τυ ΒΠΠ όταν, προκειμένου να βγει από το κάδρο των ηττημένων της Σοβιετικής Ρωσίας του Στάλιν, «ανακάλυπτε» και σταδιακά επέβαλε τον παγκόσμιο διεθνισμό. Μετά την σοσιαλιστική διεθνή κ.οκ. για να περάσουμε στην 10ετια του 1990 στην νέα της έκφραση εκείνη  της παγκοσμιοποίησης. Αυτό ακριβώς το σχήμα, από τον κομμουνισμό, τον διεθνισμό, κτλ που το  είδαμε-σχεδόν- σε όλες τις μεταλλάξεις του μέχρι να φτάσει στην σημερινή μορφή του, αυτή της παγκοσμιοποίησης, είναι που εν τέλει απορρίπτουν ιστορικά έθνη. Έθνη και λαοί με ιστορία. Ταυτότητα. Ήθη. Έθιμα. Παραδόσεις. Πολιτισμό. Λαοί και έθνη που αποζητώντας την αναβίωση όλων αυτών που στο όνομα της παγκοσμιοποίησης είδαν να απειλείται αυτή η ίδια η εθνική υπόσταση και  κυριαρχία μέσω της εισβολής και επιβολής –ένεκεν φθηνού εργατικού δυναμικού – της μετακίνησης των Ισλαμικών πληθυσμών με δυο βασικούς στόχους. Την ουσιαστική και γενετική μετάλλαξη της Ευρώπης σε μια με δυο γενιές, όπως προέβλεπε το «σχέδιο Καλλέργη», και την εξοικονόμηση νέων φθηνών οικονομικών πόρων. Νέο φθηνό δυναμικό.

-      Ζούμε από την 10ετία του 1990 την συνεχή αλλαγή συνόρων και τον επανασχεδιασμό των νέων χαρτών. Από τον χάρτη της νέας Μέσης ανατολής που έκανε τη εμφάνιση του στις αρχές της 10ετίας του 2000 επίσημα μέχρι το χάρτη των νέων Βαλκανίων και της Ευρώπης του 2030. Με νέα σύνορα. Νέα κράτη –δορυφόροι μεγαλύτερων.  

-          Εποχή κοσμογονικών αλλαγών που θα ζήσουμε και εμείς και τα παιδιά μας. βίαιες αλλαγές. Πολλές από αυτές αιματηρές. Εποχή παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας εθνών κρατών στο όνομα της υπερεθνικότητας, λόγω χρέους. Διότι αν αυτό που βιώνει η Ελλάδα, από τα τέλη του 2008 με την πιο συμβολική και σημειολογική εικόνα της Αθήνας να καίγεται επί 18 ημέρες εισερχόμενη στην πιο οδυνηρή περίοδο μετά το τέλος του ΒΠΠ, δεν είναι πόλεμος και μάλιστα στην πιο σκληρή μορφή του: οικονομικός πόλεμος και με τον δείκτη των θανάτων ή ακόμα χειρότερα των αυτοκτονιών, που έχουν χαθεί παντελώς από την δημοσιότητα και όμως είναι εκεί και μας θυμίζουν την σκληρή πραγματικότητα,  να μετρά κάθε μέρα και ένα θύμα…  

-           Βιώνουμε μια εποχή μετάβασης από ένα διπολικό σύστημα σε ένα πολυπολικό σύστημα. Ένα σύστημα  που επικράτησε με το τέλος του ΒΠΠ, με τους νικητές και τους ηττημένους,  και όλη την λεγόμενη ψυχροπολεμική περίοδο μεταξύ του δίπολου ΗΠΑ και Ρωσίας αλλά που ωστόσο   κράτησε –όχι πάντα ισότιμα μεταξύ τους - κάποιες ευαίσθητες ισορροπίες, ενίοτε και τρόμου, μεταξύ  κρατών και εθνών. Αλλά και μεταξύ διεθνών οργανισμών πχ. ΝΑΤΟ μετά την αυτόκατάργηση του συμφώνου της Βαρσοβίας.

-          Το ΝΑΤΟ που σήμερα καλείται να αποδείξει τους λόγους και την αναγκαιότητα ύπαρξης του. Άλλως την αυτοκατάργηση του ή την μεταλλαγή και μετάλλαξη του σε ένα πιο άμεσο και ευέλικτο παγκόσμιας δυναμικής ταχείας και άμεσης επέμβασης στρατιωτικής δύναμης. Όχι πια υπό την άμεση επιρροή και τον αποφασιστικό έλεγχο των ΗΠΑ αλλά είτε του ΟΗΕ είτε ενός άλλους ακόμα πιο ολιγομελούς παγκόσμιου διευθυντηρίου, διακυβερνητικού οργάνου. Ενός παγκόσμιου οργάνου με την συμμετοχή το πολύ πέντε με έξι υπέρ δυνάμεων και με δυνατότητα (στρατιωτικής) εντολής και υλοποίησης σε λεπτά της ώρας και όχι χρονοβόρες διαδικασίες συσκέψεων και διασκέψεων. Δεν απέχει πολύ μακριά αυτή η εποχή που ένα τέτοιο παγκόσμιο όργανο θα λειτουργήσει. Άμεσα και ευέλικτα.

-          Ο ΟΗΕ, διάδοχος κατάσταση της Κοινωνίας των Εθνών, δεν έχει καταφέρει ακόμα να ανατάξει και επαναδιατάξει τον ρόλο του στην νέα υπό διαμόρφωση παγκόσμια κοινότητα. Αναζητώντας ρόλο πέραν εκείνο της ανθρωπιστικής επισιτιστικής παρέμβασης σε λαούς που λιμοκτονούν ειδικά της Αφρικανικής Ηπείρου στην οποία κάθε λεπτό πεθαίνει και ένα παιδί πριν καν κλείσει τα 3 χρόνια ζωής… Η Ντροπή του ανθρώπινου δυτικού πολιτισμού.

-    Μετάβαση από ένα διπολικό σύστημα σε ένα πολύ-πολικό σύστημα. Με μια όμως παγκόσμια διακυβέρνηση. Αυτό είναι το διαρκώς ζητούμενο από τους οικονομικά ισχυρούς. Τράπεζες και διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

-           Σήμερα ουδείς μπορεί να αγνοήσει την Κίνα. Την νέα αναδυόμενη δύναμη της σύγχρονης Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν. Την Ινδία αλλά και το Πακιστάν που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την γειτονική Τουρκία. Χώρες με οικονομική αυτάρκεια και πυρηνικές δυνάμεις.

-           Φυσικά, από αυτή την μεγάλη σκακιέρα δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την νέα Μεγάλη Βρετανία, εκτός Ευρωπαϊκής ζώνης και επιρροής. Την Μ. Βρετανία που ανασυντάσσεται με νέα στρατηγική και νέες συμμαχίες. Και σίγουρα σε αυτό το μεταβαλλόμενο διεθνές και διαρκώς μεταβαλλόμενο  πεδίο δεν μπορεί –παρότι αλληλοσπαρασσόμενη – να παραβλέψει κανείς την Αφρικανική Ήπειρο όπου αρκετά (και μάλιστα μεγάλα νεότευκτα κράτη) παρουσιάζουν ανάκαμψη και υγιή οικονομική ανάπτυξη.

-      Ένας αξιόπιστος παρατηρητής των νέων γεωπολιτικών δεδομένων δεν μπορεί να μη βλέπει την επίσης διαρκώς προς το θετικό μεταβαλλόμενη αναπτυσόμενη ευρασιατική ζώνη. Ζώνη που συνορεύει με την Ρωσία αλλά και την Νεο-Οθωμανική Τουρκία.  

-          Μετάβαση λοιπόν  προς ένα πολυπολικό σύστημα ισχυρών (και πυρηνικών) δυνάμεων όπως η Κίνα. Η Ρωσία. Η Ινδία. Η Αμερική.  Γιατί όχι  και το   Ιράν αλλά και τον Αραβικό Συνδεσμο που εσχάτως αναβιώνει σε πολλά επίπεδα.

-          Και, μέσα σε όλα αυτά τα ιστορικά έθνη κράτη με μακραίωνη ιστορία θα ήταν αφέλεια να παραβλέψει κάποιος –τι και αν είναι φαινομενικά ένα μικρό αλλά πανίσχυρο κράτος έθνος -  την σταθερά νοερά υπέρ –υπερδύναμη το Ισραήλ!  Για την ακρίβεια το  νέο Ισραήλ  που μετά το πρώτο τέταρτο του 21^ου αιώνα οραματίζεται να έχει κάνει πράξη το μεγαλο Ισραήλ. The Great Israel. Ένα παμπάλαιο όραμα προς το οποίο φαίνεται να οδεύει σταθερά η παγκόσμια Ισραηλιτική διασπορά. 

-          Ζούμε επίσης την εποχή που η μικρή και θνησιγενής «νέα μικρά» –συγκρινόμενη με την Ελληνική την Ρωμαϊκή ή πολύ περισσότερο την 1200χρονη Βυζαντινή – αυτοκρατορία, της Pax Americana οδεύει προς το τέλος και τον μεγάλο ιστορικό συμβιβασμό αυτού του τεχνητού πολυεθνικού από συστάσεως του κράτους. Τις ΗΠΑ.  Ένα κράτος. Πολλά έθνη. Το ερώτημα είναι αν η μετάβαση αυτή και η στροφή αυτή προς τον εαυτό της  σημαίνει ανασύνταξη και νέα πιο επιθετική προς τα έξω πολιτική ισχύος και επιρροής ή μπορεί να σηματοδοτεί και το τέλος της Αμερικής που γνωρίζουμε σήμερα. Αν ζήσει κάποιος στις ΗΠΑ  πολλά χρόνια (ο ομιλών έζησε περισσότερα από 12 συναπτά συνεχόμενα χρόνια και συνολικά περί τα 17 έτη από το 1995 έως το 2012) μετά από κάποιο διάστημα –ειδικά αν παρατηρεί σε βάθος το αμερικανικό κοινωνικό πολιτικό σύστημα, αντιλαμβάνεται πως κάποια στιγμή στο μέλλον –αργά ή γρήγορα – η Αμερική που γνωρίζουμε σήμερα στην ομοσπονδιακή της έκφραση θα αλλάξει. Μάλιστα αυτή η αλλαγή είναι κάτι που ήδη προβληματίζει γνωστά και ισχυρά think tank όπως αυτό του George Friedman  και αυτή η αγωνία απεικονίζεται έντονα στο βιβλίο του με τίτλο «the next 100 years» αλλά και στο αυστηρά κλειστό event μόνο για 80 επίλεκτους προσκεκλημένους που θα λάβει χώρα στις 5 Απριλίου στην Ουάσιγκτον και εκεί θα υπάρξουν αναφορές και για την Ελλάδα.    

-          Ζούμε την παράνοια επίσης της μετάβασης από την εποχή των παλλαϊκών –κυρίως εντός Ευρώπης – συνθημάτων σε πολυπληθείς συγκεντρώσεις που κυρίαρχο σύνθημα ήταν το γνωστό «έξω οι Αμερικάνοι» «έξω οι βάσεις του θανάτου» κ. α. παρόμοια τέτοια «ευφυολογήματα»  στην εποχή που η Αμερική του 21^ου αιώνα «υπακούοντας» σε αυτά τα «κελεύσματα» απαντά, θετικά στο αίτημα αυτό των λαών, δια του νέου Προέδρου της Ντόναλντ Τράμπ, με το εντελώς απλά και λαϊκά σε αυτό το πανευρωπαϊκό αριστερό αίτημα υπό το νέο δόγμα «Η Αμερική μόνο για την Αμερική και κανέναν άλλο» ή επί το απλούστερο και ελληνιστί «δεν μας θέλετε εσείς μια δεν σας θέλουμε εμείς 100! Τα μαζεύουμε και φεύγουμε λοιπόν» τρόπος του λέγειν αλλά υπάρχει και ωφέλεια από την αλλαγή και στροφή αυτή κάτι δις για την Αμερικανική οικονομία. Δις που θα μειωθούν από τις δαπάνες για την συντήρηση έμψυχου δυναμικού που θα επιστρέψει και υλικού, τεχνικών υποδομών και άλλων δομών που θα πάψει να χρηματοδοτεί ο Αμερικανός πολίτης. Δηλ την 8ετια –αν μείνει ως το τέλος της θητείας του- θα δούμε πολλές και δομικές αλλαγές σε σημεία φωτιά που υπερτερούσε το Αμερικανικό στοιχείο. 

-          Σίγουρα δεν ζούμε το τέλος της Ιστορίας του Φράνσις Φουκουγιάμα αλλά ζούμε την σκληρή και αιματηρή επώδυνη για κράτη και έθνη λαούς, και αθώα θύματα τα παιδιά την δόλια «σύγκρουση των πολιτισμών και των θρησκειών» όπως παρατηρούσε ήδη από την 10ετια του 1980 ο (τότε άσημος καθηγητής) Σάμιουελ Χάντικτον.

-     Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την αυτοσυσπείρωση των Ευρασιατικών κρατών και την προσπάθεια της νεο-Οθωμανικής Τουρκίας, του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που υπερθεματίζει και ανανεώνει την πολιτική του Τουργκούτ Οζάλ που ήταν εκείνος που άρχισε την πρώτη κατ ουσίαν «απόβαση» σε όλες αυτές τις χώρες με όχημα το Ισλάμ και την γλώσσα(καθώς οι περισσότεροι λαοί είναι και τουρκόφωνοι). Και ήταν επίσης ο ίδιος που είχε πει  το 1978 ότι «δεν χρειάζεται να κάμωμε πόλεμο με την Ελλάδα αρκεί μόνον να τους στείλουμε μερικές χιλιάδες δικούς μας» και σήμερα το κάνει η Τουρκία και μάλιστα νόμιμα στο πλαίσιο της Ευρωτουρκικής συμφωνίας για την επαναπροώθηση των  Ισλαμικών πληθυσμών προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδος.

-          Παράλληλα σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο και διεθνές πεδίο ζούμε και την περίοδο με τους λιτούς εορτασμούς που προγραμματίζονται για τα 60 χρόνια από την ιδρυτική πράξη με την υπογραφή της συνθήκης της Ρώμης για το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα. Ένα ατελές οικοδόμημα. Που πάσχει σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Ένα οικοδόμημα που οι ευρωπαίοι το 2005 στην Γαλλία και την Ολλανδία απέρριψαν ολοσχερώς όταν κλήθηκαν να αποφασίσουν για το ευρωσύνταγμα. Το καράβι της Ε.Ε. αρμενίζει χωρίς προορισμό. Χωρίς πυξίδα. Χωρίς χάρτη. Χωρίς όραμα. Χωρίς αξίες. Χωρίς αλληλεγγύη. Χωρίς δικαιώματα. Με βαθύτατη υποκρισία. Με αυτολογοκρισία. Με τα λάθη να οδηγούν το ένα στο άλλο με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος αυτού του οικοδομήματος. Ένα οικοδόμημα όχημα των ΗΠΑ για τις εμπορικές διατλαντικές  συναλλαγές που σήμερα όμως μοιάζει να τρέχει χωρίς προορισμό.  

-          Ένα  αρχικά υγιές και γεμάτο οράματα, ανθρώπινες αξίες, αρχές διαχρονικές, πανανθρώπινες και προ πάντων αρκετές εξ αυτών,  ελληνικές, που «είδαν» οι εμπνευστές του αλλά οι διάδοχοι τους, μετά την εποχή του μεγάλου οραματιστή Ζάκ Ντελόρ, στάθηκαν ανάξιοι. Επίορκοι. Ανίκανοι. Βουλιάζοντας στο ένα μετά το άλλο σκάνδαλο. Πρώτο και μεγαλύτερο σκάνδαλο αυτό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ένα όργανο όπως και πολλά άλλα όπως το Euro Working Group και πολλά άλλα ακόμα μέσα σε αυτό τον πολυάνθρωπο λαβύρινθο θεσμό και ανθρώπων. Μια Ευρώπη γερμανοκρατούμενη. Χωρίς αξίες. Χωρίς φραγμούς. Χωρίς θεσμούς. Μια Ευρώπη χωρίς ευρωπαίους! Οι λαοί έχουν αποκηρύξει ψυχικά και συναισθηματικά προ πολλού αυτό το συστημικό  έκτρωμα και συνονθύλευμα διεθνών και πολυεθνικών συμφερόντων. Ένα οικοδόμημα που από την 10ετια του 2000 με την γνωστή αλαζονεία που διέπει –και μάλιστα μη εκλεγμένα στελέχη του ανώτατα και κατώτερα- έχει βυθιστεί σε αριθμούς και ποσότητες και statistic και μελέτες ακριβοπληρωμένες με το αίμα των πολιτών της κάθε χώρα μέλους, παραβλέποντας τον παράγοντα Άνθρωπο. Αυτόν ακριβώς δηλ τον παράγοντα, Άνθρωπο, για την πρόοδο του οποίου και την προάσπιση των δικαιωμάτων του, που ιδρύθηκε αρχικώς ως ένωση για τον χάλυβα και μετά ως ΕΟΚ για να καταλήξει το σημερινό έκτρωμα που κονιορτοποιεί τον Άνθρωπο και τον μετατρέπει σε αριθμό και στατιστικά. 

-          Φυσικά άλλο Ευρώπη, όπως την περιγράψαμε και την γνωρίζετε και την βιώνουμε όλοι πολύ καλά στο πετσί μας και άλλο Βαλκάνια. Δεν πρέπει να διέλθει της προσοχής όσα συμβαίνουν δίπλα μας.  Στο μικρό κρατίδιο που έστησε ο Τίτο και άλλοι γύρω από αυτόν. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας το σχέδιο για την Μεγάλη Αλβανία –κράτος δορυφόρο – που θέλει το βαθυ αμερικανικό πολυεθνικό κράτος.

-          Δεν μπορούμε να μη παρατηρήσουμε τις αλλαγές στα Βαλκάνια σε χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Μεγάλη Αλβανία και τα αλυτρωτικά της οράματα…  

-          Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό η Ελλάδα.  Η Ελλάδα έθνος κράτος όπως είναι σήμερα. Με τα σημερινά σύνορα της τα οποία και τυπικά θα αλλάξουν. Όχι πολύ μακριά από σήμερα. Είναι θέμα χρόνου… Ο κίνδυνος και η απειλή δεν βρίσκεται μόνο στο Αιγαίο, γιατί οι Τούρκοι θάλασσα και νησιά θέλουν έστω και μικρά. Ακριβώς γιατί την επιχείριση  «Αυτόνομη Τουρκική Δημοκρατία της Θράκης» την έχουν σχεδιάσει ήδη από πολλές 10ετίες πριν και την υλοποιούν κάθε μέρα step by step. Είναι απλώς θέμα χρόνου –θεωρώ – η ανακοίνωση της αυτονόμησης και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μεγάλου μέρους του  ελληνικού πληθυσμού, με κοινό το Μουσουλμανικό θρήσκευμα αλλά με ελληνικό διαβατήριο, που περιέργως όμως δηλώνει Τούρκος Μουσουλμάνος της Ανατολικής Θράκης! Και εδώ θα είναι το δύσκολο. Και για αυτό ακριβώς το πολύ πιθανό ενδεχόμενο οφείλει να προετοιμάζεται το κράτος των Αθηνών…

-          Ας είμαστε πραγματιστές. Ρεαλιστές. Οι Τούρκοι γείτονες μας όσο στρέφουν την προσοχή μας στα νησιά που έτσι και αλλιώς από τα παμπάλαια χρόνια και μεταγενέστερα εκείνα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας πάντα έχαναν! Σημειωτέον οι Τούρκοι γείτονες μας σέβονται και διαβάζουν την ιστορία τους και προ πάντων την διδάσκουν, ασχέτως ψευδών και χαλκευμένων ή και μυθευμάτων, για να φανατίζουν τα παιδιά και την νεολαία τους. Οι Τούρκοι όταν βρίσκονταν αντιμέτωποι με τους Έλληνες καπεταναίους στο τέλος πάντα τρέπονταν σε φυγή. Έχαναν. Καίγονταν οι αρμάδες τους. Οι άνθρωποι ίσως άλλαξαν. Η τεχνολογία σίγουρα εξελίχθηκε. Αλλά η νοοτροπία είναι ίδια. Απαράλλαχτη. Ελληνική. Αμετάβλητη. Θέλω να πιστεύω.. στο Αιγαίο λοιπόν θα πάρουν ηχηρή και σκληρή απάντηση. Αλλού είναι ο υπαρκτός κίνδυνος. Στη Θράκη. Γατί εδώ θα προσμετρήσουν και άλλοι παράγοντες. Θα πω έναν. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτο-προσδιορισμού. Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές… και το αποτέλεσμα. Διότι τι άλλο παράδειγμα θέλουμε. Τα έχουμε δίπλα. Κόσοβο. Σκόπια. Κατακερματισμένη Σερβία.

-             

-          Η Ελλάδα από την ελληνιστική περίοδο, με τα έθνη κράτη της Αθήνας, της Θήβας, της Σπάρτης της Μακεδονίας της Ηπείρου και τα άλλα γνωστά  Ελληνικά-μικρότερα ή μεγαλύτερα- κρατίδια και τους τοπικούς Βασιλείς,  που αργότερα, με την πάροδο των αιώνων,  συνενώθηκαν κάτω από κοινά ιδεώδη και άλλα ίδια κοινά  χαρακτηριστικά όπως η γλώσσα,  ο πολιτισμός, εν συνεχεία η κοινή πίστη στην Ορθόδοξη Ανατολή, με μια ενιαία εθνική και θρησκευτική  ταυτότητα που προσδιορίστηκε και διαμορφώθηκε σταδιακά από τα ελληνιστικά χρόνια μέχρι τα χρόνια της παντοδυναμίας της 1000χρονης Βυζαντινής αυτοκρατορίας, και  την επανασύσταση του νέου ελληνικού κράτους το 1823,    γεωπολιτικά  είχε σταθερά αυτούς τους βασικούς οιονεί  άξονες:

-          Η εξασφάλιση του Αιγαίου Πελάγους για τη διατήρηση της γραμμών άμυνας και επικοινωνιών με ζωτικά ηπειρωτικά πληθυσμιακά κέντρα.

-          Η εξασφάλιση του ελέγχου της Κέρκυρας, της Κρήτης και της Ρόδου για την αποτροπή οποιασδή¬ποτε προσπάθειας εισβολής διά θαλάσσης.

-          Η εξασφάλιση της περιοχής του Αξιού ποτα¬μού και της περιοχής όσο πιο βόρεια αυτής ως μιας πηγής αγροτικών προϊόντων και πρόσβασης στην υπόλοιπη ηπειρωτική Ευρώπη.

-          Η συνένωση και συνεργασία των περιοχών της ηπειρωτικής Ελλάδας εκκαθαρίζοντας κέντρα τοπικής ισχύος και στη συνέχεια συλλογή φόρων και συγκέντρωση κεφαλαίων ανάλογα με τις κρατικές ανάγκες.

-          Επέκταση του ελέγχου και της επιρροής και σε εξωτερικά νησιά όπως η Κύπρος και η Σικελία, προκειμένου να ελέγξει τον θαλάσσιο χώρο στην Ανατολική Μεσόγειο, ένας στόχος που η Ελλάδα δεν έχει πετύχει από αρχαιοτάτων χρόνων.

Σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Όλα. Και θα αλλάξουν δραστικά και δραματικά. Όχι κατ ανάγκην βίαια αλλά και με την χρήση βίας.  

Το σχέδιο εκπόρθησης του  εντός συνόρων Ελληνισμού και του κράτους των Αθηνών, φαίνεται να αποδίδει «καρπούς»… ας το δούμε σε αδρές γραμμές μέσα από την αμερικανική ματιά… 

Ποιες ήταν οι εκτιμήσεις για την Ελλάδα από το 2010 –έτος σταθμός για την νεότερη ιστορία του Έθνους μας – και ειδικότερα, τι προέβλεπε ο αμερικανικός παράγων (ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ) για την χώρα μας;

ΙΟΥΝΙΟΣ 2010. Η εταιρία αναλύσεων και στρατηγικής Stratfor σε έκθεση της, που είχε αποκαλύψει το GreekAmericanNewsAgency προέβλεπε μεταξύ άλλων στο 10σελιδο κείμενο τα εξής. Συνοπτικά τα μεταφέρω: Απώλεια του γεωπολιτικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σενάρια ολοκληρωτικής κατάρρευσης πολιτικού ελέγχου και κοινωνικής έξαρσης της βίας, σταδιακή αποσύνδεση από της μεγάλες(σ.σ. προστάτιδες δυνάμεις δυνάμεις βλέπε Αμερική), πολιτική αποσταθεροποίηση σε σημαντικό βαθμό, και έξοδο από την ευρωζώνη είναι μερικές από τις εκτιμήσεις -πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις για την Ελλάδα των «ειδικών» του Stratfor, οι οποίοι επισημαίνουν ότι τα τρία επόμενα χρόνια θα είναι καθοριστικά για την σύγχρονη μετεπαναστατική από συστάσεως του ελληνικού κράτους ιστορία της χώρας. Σύμφωνα με την δεκασέλιδη ανάλυση, κάνοντας focus στα συμπεράσματα, σύμφωνα με τους αναλυτές του Stratfor, υποβαθμίστηκε ο ρόλος της Ελλάδας ως στρατηγικός σύμμαχος στα Βαλκάνια, με την αλλαγή της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής μετά τον πόλεμο στα Βαλκάνια(το 1993), μια απώλεια που όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει το Αμερικανικό ινστιτούτο ήταν ορατή σε όλους πέρα από την ίδια της Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Αθήνα, «αρνούμενη να αποδεχτεί την πραγματικότητα, έκανε τα πάντα να διατηρήσει την θέση της, δανειζόμενη αφενός τεράστια ποσά για εκσυγχρονισμένους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δίνοντας αφετέρου λανθασμένα στοιχεία για να μπει στην ευρωζώνη».

Αυτή η πολιτική εξήγηση ωστόσο – πάντα σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης- δεν... καταγράφεται. Αντιθέτως, η σημερινή οικονομική κρίση περιγράφεται –κυρίως- από τα δυτικοευρωπαϊκά ΜΜΕ ως αποτέλεσμα της ελληνικής τεμπελιάς, υπερδαπανών και ανευθυνότητας με αποτέλεσμα να διογκώνεται το πάντα ελλειμματικό δημόσιο χρέος και ο εσωτερικός και κυρίως εξωτερικός δανεισμός της χώρας. Συνεχίζοντας, οι αναλυτές  εξηγούσαν  «ότι η Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας μεταξύ άλλων και την υπαρκτή απειλή για το Αιγαίο- δεν είχε εναλλακτική παρά να χρεωθεί, ύστερα από την απώλεια του ενδιαφέροντος από τους δυτικούς προστάτες εταίρους», για να συμπληρώσουν με  έμφαση  ότι «Σήμερα η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε να ονειρεύεται ότι θα μπορέσει να επιτύχει τον 5ο γεωπολιτικό της στόχο, την κυριαρχία της δηλαδή στην ανατολική μεσόγειο. Πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της τις δυο τελευταίες 10ετίες.

Ακόμα και ο 4ος στόχος, που είναι η ενοποίηση της εσωτερικής Ελλάδας βρίσκεται υπό αμφισβήτηση, όπως απεικονίζεται στην έκθεση λόγω της «εσωτερικής της αδυναμίας της να μαζέψει τους φόρους. Σχεδόν το 25% της ελληνικής οικονομίας εντάσσεται στην παραοικονομία, ένα ποσοστό από τα πλέον υψηλότερα ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες».

Για το Stratfor, «η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς εξωτερικό προστάτη, με το ερώτημα να τίθεται αν η Ελλάδα θα μπορέσει να αποδεχτεί την μείωση κατά πολύ του γεωπολιτικού της ρόλου», σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι δεν είναι στο χέρι μας αλλά «εξαρτάται από τις στρατηγικές που υιοθετεί η Τουρκία, η οποία είναι μια αναδυόμενη γεωπολιτική δύναμη που στοχεύει να επεκτείνει την επιρροή της στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και τον Καύκασο. Το ερώτημα είναι τώρα αν η Τουρκία θα εστιάσει τους στόχους της στο Αιγαίο ή αντί αυτού επιθυμεί να συμφωνήσει με την Ελλάδα, ώστε να επικεντρωθεί σε άλλα συμφέροντά της».

Η συμβουλή του ινστιτούτου είναι να βρει η Ελλάδα τον τρόπο να ξαναγίνει χρήσιμη σε μια ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις, σπεύδει όμως να πει ότι είναι κάτι απίθανο, «εκτός εάν μια σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων επιστρέψει στα Βαλκάνια»...

Για να καταλήξει ο συντάκτης των εκτιμήσεων για την Ελλάδα –πάντα μιλάμε για το 2010-  ότι σε κάθε περίπτωση, τα επόμενα τρία χρόνια θα είναι καθοριστικά για την Ελληνική ιστορία, προοιωνίζοντας μια εικόνα αποσταθεροποίησης από τα αυστηρά μέτρα που επέβαλε το ΔΝΤ και η ΕΕ, με αποτέλεσμα την περαιτέρω εξασθένιση της κεντρικής κυβέρνηση, αλλά και την χρεωκοπία προ των πυλών (κρίνοντας από το επίπεδο του χρέους, το οποίο –όπως επισημαίνουν- σύντομα θα είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ), και την στάση επιφυλακής των ευρωπαίων εταίρων για μια διαταγή εξόδου από την ευρωζώνη, μόλις διαπιστωθεί ότι αυτό δεν αποτελεί κίνδυνο για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Έτσι, το stratfor εκτιμούσε (το 2010) ότι «η Ελλάδα, χωρίς πρόσβαση σε διεθνή κεφάλαια ή χρήματα στήριξης, μπορεί να αντιμετωπίσει μια ολοκληρωτική κατάρρευση του εσωτερικού πολιτικού ελέγχου με άμεσο αποτέλεσμα την έξαρση της κοινωνικής βίας, τέτοια που έχει να δει από την περίοδο της στρατιωτικής χούντας την δεκαετία του 70» για να καταλήξει ο συντάκτης της απαισιόδοξης έκθεσης ότι «Η Ελλάδα είναι πρώτη φορά από το 1820 είναι πραγματικά μόνη της!».

Και κάτι ακόμα που δεν πρέπει να διέλθει της προσοχής μας:

Το Ινστιτούτο Stratfor, ή διαφορετικά η σκιώδης CIA, σε βιβλίο που εξέδωσε τον Ιανουάριο του 2009 με την υπογραφή του George Friedman και με τίτλο “The Next 100 Years: A Forecast for the 21st Century” (“Τα Επόμενα 100 Χρόνια: Μια Πρόβλεψη για τον 21ο Αιώνα”) περιέχει εμφανίζει χάρτη της Τουρκίας για το 2008 που περιλαμβάνει στο έδαφός της νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα. Το πολύ έγκυρο History of Macedonia τον Οκτώβριο του 2009 είχε κάνει αναφορά στο βιβλίο του Friedman, δημοσιεύοντας τον χάρτη, παραγωγής stratfor που δείχνει ως τουρκικά, πολλά από τα νησιά του Αιγαίου. ΠΗΓΗ Greekamericannewsagency.com

Φυσικά οι συντάκτες  της έκθεσης όπως εύστοχα σημείωναν σε σχόλιο τους επί της εκθέσεως, του επίσης έγκυρο ελληνικό  DefenceNet δεν είχαν υπολογίσει τον παράγοντα Χ ή άλλως τον αστάθμητο παράγοντα. Τον παράγοντα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Όπως συμβαίνει πάντοτε με τεχνοκρατικά κείμενα που βασίζονται μόνο  σε αριθμούς στατιστικά και ποσότητες και για αυτό και πολλές φορές η ιστορία και ο ανθρώπινος παράγων τα ανατρέπει και τους διαψεύδει όπως συνέβη αρκετές φορές και στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους και στις ιστορίες άλλων λαών και εθνών.

Προ 24ωρων, και συγκεκριμένα στις 14 Μαρτίου, κυκλοφόρησε προς τους συνδρομητές της {ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ, ΚΥΒΕΡΗΣΕΙΣ ΚΡΑΤΩΝ,  ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ, ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΤΡΑΠΕΖΙΚΑ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ κτλ}  η μηνιαία «εσωτερική πληροφόρηση» της ίδιας εταιρίας  αναλύσεων και γεωστρατηγικής Stratfor με αυτό το εξώφυλλο (ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ…) η οποία –πάλι συνοπτικά στις 4σελιδες της αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: 

Η προώθηση των μεταρρυθμίσεων σε εργασιακά και συνταξιοδοτικό «θα ανοίξει την πόρτα σε πολιτικές διαφωνίες και κοινωνική αναταραχή», η συμφωνία μεταξύ Αθήνας και δανειστών φαίνεται πιθανή, δεδομένης της προεκλογικής περιόδου στην Γερμανία, η οποία –με τους άλλους εταίρους στην ευρωζώνη- δεν θα ήθελε την κλιμάκωση της ελληνικής κρίσης, και τέλος το ερώτημα για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και για το αν θα προχωρήσει η απομείωση του ελληνικού χρέους –ακόμα και αν η Ελλάδα δεν χρεωκοπήσει στα μέσα του 2017- θα συνεχίσουν να απειλούν την κυβέρνηση για την παραμονή της στην εξουσία, αποτελούν τα τρία βασικά σημεία στο μηνιαίο Bulletin του Stratfor, το Compass, για το μήνα Μάρτιο. Το Compass αποτελεί έκδοση της εταιρίας πληροφοριών, η οποία περιέχει τέσσερις αναλύσεις με τα βασικότερα θέματα που οι συντάκτες του Compass/αναλυτές του Stratfor κρίνουν ότι έχουν μείζονα σημασία. Το ελληνικό ζήτημα για ακόμη μια φορά βρίσκεται στο επίκεντρο, υπογραμμίζοντας ότι Αθήνα και πιστωτές θα αντιμετωπίσουν σημαντικές προκλήσεις μέχρις ότου σφραγίσουν τη συμφωνία.

Λένε πως «Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις». Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την περίπτωση του εξωφύλλου του Compass. Μια σκισμένη ελληνική σημαία, που λίγο απέχει από το να εξαφανιστεί και να μείνει μόνο το κοντάρι απεικονίζεται στο πρωτοσέλιδο, «λέει» πολύ περισσότερα από την τετρασέλιδη ανάλυση που εμπεριέχεται στην μηνιαία έκδοση, ενώ τιτλοφορείται «Διορθώνοντας την ελληνική κρίση χρέους».     

Η υπόσχεση της κυβέρνησης να προχωρήσεις τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά και το συνταξιοδοτικό σηματοδοτεί μια σημαντική αλλαγή, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει το Compass, από τα τέλη του 2016, όταν τριβές μεταξύ Αθήνας και δανειστών προκάλεσαν την διακοπή των συζητήσεων. Από την πλευρά των δανειστών, Βερολίνο και Χάγη πιέζουν την Αθήνα για εφαρμογή των μέτρων λιτότητας και μετά τη λήξη του προγράμματος, την ίδια στιγμή που απεύχονται μια κλιμάκωση της ελληνικής κρίση, όσο είναι σε εξέλιξη η προεκλογική τους περίοδο. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και το ΔΝΤ, το οποίο, παρά το γεγονός ότι έχει επανειλημμένως πει ότι οι στόχοι του προγράμματος δεν είναι ρεαλιστικοί και το χρέος δεν είναι βιώσιμο, μετά την συνάντηση Λαγκάρντ με την καγκελάριο Μέρκελ, φαίνεται να τείνει να συμπλέει με τα γερμανικά συμφέροντα, καθυστερώντας τις συζητήσεις για μετά τις γερμανικές εκλογές. Ως προς το εσωτερικό της χώρας μας, όπως σημειώνουν οι συντάκτες της έκθεσης, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν απώλειας στήριξης προς την ελληνική κυβέρνηση, με τον Πρωθυπουργό να παρουσιάζει την συμφωνία για επανέναρξη των συνομιλιών με τους δανειστές ως επιτυχία για την χώρα.

Η υπόσχεση για προώθηση των μεταρρυθμίσεων στα εργασιακά και το συνταξιοδοτικό, όπως αναφέρουν οι συντάκτες του Stratfor, δυο ζητήματα πολύ ευαίσθητα που είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με την κοινωνική σταθερότητα στην Ελλάδα, με την υποσημείωση ότι πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθενται στις απαιτήσεις αυτές των δανειστών. Όπως επισημαίνεται, η Ελλάδα δαπανά το 17% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ, αντιμετωπίζοντας σημαντικά χρηματοδοτικά ελλείμματα. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουν γίνει κάποια βήματα αντιμετωπίζοντας το ζήτημα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και μειώνοντας σταδιακά τις υψηλές συντάξεις, παρόλα αυτά οι δανειστές θεωρούν ότι ο ρυθμός μεταρρύθμισης είναι αργός. Πέρα από τις απαιτήσεις των δανειστών, η πραγματικότητα για τους συντάκτες του Compass είναι ότι οι συντάξεις αποτελούν ένα -από τα λίγα- κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που δίνεται ότι σε πολλά νοικοκυριά, από μια σύνταξη εξαρτώνται τρεις γενιές. Συνεπώς, ανεξάρτητα με το ποιο πολιτικό κόμμα είναι στην εξουσία, οι περικοπές στις συντάξεις αποτελούν απειλή για την κοινωνική σταθερότητα, γεγονός που δικαιολογεί την απροθυμία της κυβέρνησης για προώθηση της εν λόγω μεταρρύθμισης. Από την άλλη, στα εργασιακά, η αύξηση του ορίου για τις μαζικές απολύσεις αποτελεί άλλο έναν πολιτικό κίνδυνο για την κυβέρνηση, πέρα από την ιδεολογική διαφωνία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως προς τον κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το Startfor επισημαίνει την ισχνή πλειοψηφία του, υπογραμμίζοντας ότι ακόμα και μια μικρή ομάδα διαφωνούντων μπορεί να επιφέρει την κατάρρευση της κυβέρνησης, αν και μέχρι τώρα ο Τσίπρας έχει καταφέρει να κρατήσει τους διαφωνούντες σε διαχειρίσιμο επίπεδο. Τέλος σημειώνεται η ύπαρξη ομάδας εντός του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί ότι θα ήταν προτιμότερο να βρίσκεται στην αντιπολίτευση ότι θα γίνουν οι εν λόγω μεταρρυθμίσεις, ομάδα που είναι τώρα μικρή, αλλά «μπορεί να μεγαλώσει όσο περνάει ο καιρός, πιέζοντας την κυβέρνηση σε παραίτηση», σημειώνεται χαρακτηριστικά.

Ανεξαρτήτως της απόφασης για την συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, η Ελλάδα θα πρέπει τον Ιούλιο να καταβάλει 6 δις ευρώ, ποσό που είναι πιθανό να δοθεί από τους ευρωπαίους πιστωτές προκειμένου να μην χρεοκοπήσει. «Το ερώτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ και η συζήτηση για την απομείωση του χρέους θα συνεχίσουν να απειλούν την συνέχεια του ελληνικού προγράμματος, ακόμα και αν η Ελλάδα δεν χρεοκοπήσει τον Ιούλιο» αναφέρει το Compass.

«Σήμερα», καταλήγουν οι συντάκτες του κειμένου, «η μεγαλύτερη ανησυχία της Ένωσης ως προς την Ελλάδα είναι αν η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη θα μεταδοθεί και στους αδύναμους κρίκους της ένωσης, Ισπανία και Ιταλία. Επίσης, ένα Grexit θα δείξει επίσης ότι η ευρωζώνη δεν είναι μη αναστρέψιμη, όπως έχουν πει κάποιοι ηγέτες. Αν συμβεί κάτι τέτοιο μετά το Brexit, η ήδη εύθραυστη ΕΕ θα υποφέρει από ένα ακόμα χτύπημα».

ΤΜΗΜΑ ΑΝΑΛΥΣΗΣ GREEKAMERICANNEWSAGENCY.COM

Και σε  όλα αυτά είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε όλα όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή μας στο Αιγαίο. Αλλά και στην μείζονα περιοχή της Θράκης. Εδώ που βρισκόμαστε.

Το πρόβλημα δεν είναι η περιοχή στα  σύνορα μας στον Έβρο. Η  Ελληνική δύναμη πυρός είναι πανέτοιμη και υπερέχει και λόγω μορφωτικού εδάφους. Και λόγω πολλών άλλων παραγόντων. Άλλος είναι ο κίνδυνος εδώ σε αυτή την ευαίσθητη εθνικά περιοχή. Η Κοσοβοποίηση της.

Η μετατροπή της περιοχής μας εδώ σε νέες αυτόνομα οικονομικά  εμπορικές ζώνες. Που θα είναι και το νέο μοντέλο που ετοιμάζεται.

Υπάρχει απάντηση σε όλα αυτά τα δυσοίωνα και δυστυχώς  επερχόμενα;

ΠΡΙΝ ΔΩΣΩ ΟΜΩΣ ΤΗΝ (ΔΙΚΗ ΜΟΥ) ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ θα ήθελα να τονίσω ότι η Ελλάδα –επειδή συχνά τίθεται και μάλιστα από έγκυρους αναλυτές – μπροστά σε όλο  αυτό το σκηνικό,  με ποια νέα ισχυρή δύναμη πρέπει να έχει κάνει (μυστική ή φανερή) στρατηγική  συμφωνία. Με ποια υπερδύναμη; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Με  όλες αυτές που πρέπει και διασφαλίζουν τα εθνικά της συμφέροντα σε ξηρά αέρα και θάλασσα κάτω από ένα νέο πολιτικό και αμυντικό  δόγμα. Εκείνο της Ελλάδας των πέντε ηπείρων!  Ακόμα και μυστικές συμφωνίες οφείλει να έχει κάνει  που θα φανούν τις κρίσιμες ώρες όταν και όποτε έρθουν αυτές. Οψέποτε να μην έρθουν αλλά για πάν ενδεχόμενο οφείλουμε να αγρυπνούμε. Να αφυπνιζόμεθα. Όχι με υπερθνικιστικές κορώνες και εθνικιστικές κραυγές ή επικοινωνιακού τύπου δηλώσεις και εξάρσεις. Ούτε με ιδιοτέλεια να τρέχουμε από πάνελ σε  πάνελ όπως βλέπω κάποιους  μεταξύ αυτών και ένστολους ή απόστρατους πάντα  με το πρόσχημα της λαϊκής και εθνικής εμψύχωσης αλλά  ουσιαστικά για  να «κεφαλαιοποιούν» εν όψει πολιτικών εξελίξεων... Οι ένστολοι δείχνουν την υπεροχή την ισχύ και την πραγματική  δύναμη τους την ώρα των όπλων. Όταν μιλούν οι κάννες και ηχούν τα κανόνια.  Άλλως, καλούς και δεινούς ρήτορες η Ελλάδα είχε πάντα, και πάντα θα έχει, το έχει στο DNA της,  όπως είχε και εύκολους δημαγωγούς.

 Σε τέτοιες(κρίσιμες εθνικά) ώρες η πολιτική παραμερίζει και το λόγο έχουν οι αξιωματικοί και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας και του έθνους. Ως εκείνες τις ώρες τι γίνεται;  Υπάρχει απάντηση; 

Ναι! υπάρχει! Και η απάντηση είναι:  αφύπνιση.  Λαϊκή και διαρκής πολεμική ετοιμότητα. Από ξηράς αέρος και θαλάσσης.  Εγρήγορση. Εθνική ενότητα. Ομόνοια. Αδελφοσύνη. Πανεθνική ετοιμότητα των Ελλήνων. Σε όλο τον κόσμο. Στους εντός και εκτός συνόρων Έλληνες. Όλοι έχουν να προσφέρουν αν το κράτος και η (όποια εκείνη την στιγμή)  κυβέρνηση απευθύνει  εθνικό προσκλητήριο δυνάμεων. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για μεταξύ μας εγκλήσεις. Αντεγκλήσεις. Περιττές τεχνητές  διαφορές και ψευδοδιλήματα. Ανόητους  Διχασμούς που κόστισαν στο έθνος και έφεραν εθνικές συμφορές. Συμφορές όπως εκείνη την Μικρασιατικής καταστροφής μέχρι τον Αττίλα του 1974 με την εισβολή στην Κύπρο.

  Στους κόλπους της Ελλάδος δυστυχώς όμως –για να είναι σίγουροι εκείνοι που σχεδίασαν το σχέδιο εκπόρθησης της χώρας από μέσα, γιατί τα τείχη και οι πόλεις πάντα από μέσα πέφτουν (…)  υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα και αυτή δεν είναι άλλη από τις μεγάλες ξένες θρησκευτικές μάζες που ήδη εγκαταβιώνουν με την μορφή είτε του πρόσφυγα είτε του νόμιμου ή παράνομου μετανάστη. Εδώ χρειάζεται μεγάλη εθνική προσοχή.  Και προ πάντων:  Όχι άλλες αιματοχυσίες. Σε αυτές τις κρίσιμες εθνικές στιγμές δεν έχουμε την πολυτέλεια να χωριζόμαστε σε φασίστες και αντιφασίστες. Είμαστε όλοι Έλληνες.  Δεν θα υπάρξει χρόνος για άλλες  σφαγές  μεταξύ αδελφών και ομοαίματων. Όχι άλλο αίμα. Όχι εμφύλιες διαμάχες. Και σε πρακτικό επίπεδο άσκησης πολιτικής. Σοβαρότητα. Υπευθυνότητα και όχι επικοινωνιακοί βερμπαλισμοί για τα ψηφαλάκια με στολές παραλλαγής και άλλα παρόμοια. Χρειάζεται σύνεση. Διάκριση. Ψυχραιμία. Νηφαλιότητα. Ευτυχώς που στο τιμόνι των ενόπλων δυνάμεων της χώρας είναι ο Ναύαρχος Αποστολάκης, άνθρωπος με σύνεση αλλά και αποφασιστικότητα. Όταν χρειαστεί. 

Παράλληλα απαιτείται :  

Κρατική ετοιμότητα για παν ενδεχόμενο. Ακόμα και ασκήσεις με συμμέτοχο τον ίδιο το λαό.  Απαιτείται   αναβίωση ουσιαστική  του θεσμού της οπλισμένης  εθνοφυλακής και πολιτοφυλακής. Και άλλες προληπτικές τακτικές στρατηγικές και  πρακτικές που ούτε της  ώρας είναι ούτε –πολύ περισσότερο δική μας αρμοδιότητας – να αναλύσουμε. Άλλωστε αν και όποτε έρθουν τέτοιες κρίσιμες στιγμές σε εκείνες της ώρες, οι Έλληνες γνωρίζουν τι πρέπει να κάμουν και σίγουρα  αναλαμβάνουν λόγο οι κάννες και δράση ο ετοιμόπολεμος Ελληνικός στρατός από ξηράς αέρος και δια θαλάσσης.  Να δώσει ο Θεός να μη χρειαστεί γιατί και εμείς θα θρηνήσουμε αλλά άλλοι θα έχουν το πρόβλημα και για αυτό ας το ξανά σκεφτούν… Η ιστορία έχει να διδάξει πολλά και τους όψιμους και επίδοξους νέους σουλτάνους και εμάς. Η ιστορία θα δείξει και  θα αποδείξει αν πράγματι είμαστε απόγονοι ηρώων Αγίων Οσίων και μαρτύρων ή κάτι άλλο που σταδιακά μεταμόρφωσαν τις νεότερες γενιές την τελευταία 45ετια. Να μην δώσει ο Θεός να δοκιμαστεί το DNA του Έλληνα. Να μη δώσει ο Θεός. Αλλά αν το επιτρέψει ο Μεγαλοδύναμος πολυέλαιος και φιλεύσπλαχνος  Θεός, και υπάρξει μια τέτοια σκληρή δοκιμασία –για παιδαγωγικούς λόγους πάντα επιτρέπει ο θεός την δοκιμασία μας είτε ατομικά είτε συλλογικά  -  θα είμαστε όλοι εκεί! Εκεί  που επιτάσσει και επιβάλει το ιερό και εθνικό  καθήκον. Στην πρώτη γραμμή του πυρός! Στην προάσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας που είναι αδιαπραγμάτευτη! Και σήμερα και (εύχομαι και ελπίζω) και στις επόμενες γενιές. Ο Θεός είναι μεγάλος και η  δόξα του Μεγαλύτερη! Ο Θεός έχει βάλει την υπογραφή του για την Ελλάδα και δεν θα την πάρει ποτέ πίσω! Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει για το καλό της ανθρωπότητας και θα ζήσει! Δεν θα χαθεί ποτέ εις πείσμα των αιώνιων εχθρών της και αυτοί δεν είναι οι γείτονες μας στους οποίους πάντα τείνουμε χείρα φιλίας και ειρήνης. Εχθρός της Ελλάδας είναι το σκοτάδι γιατί η Ελλάδα είναι ΦΩΣ! Μόνο ΦΩΣ!

Η Ελλάδα είναι φάρος πολιτισμού που ακτινοβολεί και καθοδηγεί την ανθρωπότητα. Τροφοδοτώντας αξίες. Οράματα διαχρονικά. Πανανθρώπινα. Παράγει πολιτισμό και ανανεώνει και επαυξάνει την τέχνη της πολιτικής. Πολιτική που υπηρετεί τον άνθρωπο. Η Ελλάδα είναι η ψυχή της  αληθινής παγκοσμιότητας και της άμεσης πραγματικής από τον λαό και για τον λαό, δημοκρατίας.